Albert Einstein üç yaşına kadar konuşmadı ve akıcı bir şekilde konuşmak birkaç yılını aldı. Okuyamıyordu.
İlkokulda yedi yaşına kadar hayat onun için bir mücadele oldu ve bu da birçok insanın zekasının geri olduğundan şüphelenmesine neden oldu. Aslında, birçok insan Einstein’ın hiçbir şeyde başarılı olamayacağına inanıyordu.
Einstein her fırsatta zorluklarla karşılaşmaya devam etti. İsviçre Federal Teknoloji Enstitüsü’ne başvurdu ancak giriş sınavında başarısız oldu ve okula kabul edilmek için ikinci kez sınava girmek zorunda kaldı. Okul bile doktora tezini reddetti ve ilgisiz ve hayalperest olarak nitelendirdi, ki yıllar sonra onun zekası tüm dünyaya yayıldığında çok pişman olduklarına inanıyorum.
Sonunda kolejden mezun olduktan sonra, patent ofisinde bir memur olarak görev aldı. Bu işi sevdiğini söylerdi çünkü çoğunlukla serbest zamanında bilimsel teorileri araştırabiliyordu. Bu işte bir süre için devam etti, ancak çok umursamaz olmaya devam etti. Çoğunlukla ayakkabılarından önce çoraplarını giydiğinden emin olmak gibi basit şeyleri unuttuğu ve aynı zamanda araştırmasında bir yer imi olarak kullandığı için bir günlük bordro kontrolünü yanlış istediği söylenir.
Einstein’ın genel halk ve eğitimciler tarafından reddedilmesinden bağımsız olarak, çalışmaları ve deneylerine devam etti ve teorileri üzerinde çalıştı. Aslında, Einstein’ın ilk teorilerinden sonra, bilimsel topluluğun ve dünyanın büyük yeteneklerini gerçekten tanıdığı özel görelilik kuramı yayınladı. Ancak, o zaman bile dünyanın dört bir yanından bilim adamları onunla alay ettiler ve teorilerine değersiz ve yararsız dediler. Hatta Einstein’ın normal bir zihne sahip olmadığını söylediler.
Einstein Zürih’teki üniversitede profesör ve daha sonra Prag’da bir teorik fizik profesörü oldu. Ardından, 1921’de fizikteki Nobel Ödülü’nü kazanarak parlak bir zihne sahip olduğunu tüm dünyaya ve şüpheyle yaklaşan bilim adamlarına kanıtlamaya devam etti.
